به گزارش جهان وی گفت: تبریک و تهنیت‌های بعد از انتخابات گاهی دلی است و گاهیسیاسی. دل ما با کسی که سال 84 پیروز شد اصلاً صاف نشد و هیچ وقت نتوانستیم او را به عنوان مظهر جمهوریت مردم فهیم و با فرهنگ و صادق جمهوری اسلامی ایران بدانیم. شاید هم اشتباه می‌کردیم اما به هرحال اگر دوباره به عقب برگردیم فکر می‌کنم انتخاب‌های من درست بود هرچند به وسیله اکثریت تایید نشد.

بی شک سوالات و ابهامات متعددی از دل همین چند جمله برای بینندگان این برنامه و خوانندگان سخنان آقای نوبخت ایجاد شده است که البته مجری برنامه شناسنامه ترجیح داد از طرح آنها بگذرد و این سخنان غیرمنتظره سخنگوی دولت را به حال خود رها کند؛ شاید برای متهم نشدن به مخالفت با دولت از سوی دلبستگان دولتمردان.

اما با توجه به ادعاهای دهها باره نوبخت، احزاب، گروهها و بزرگان جریان اصلاح طلب، به نظر می رسد گذشتن از کنار این سخنان عجیب اقدامی عافیت طلبانه باشد؛ زیرا گروه ها و شخصیت های اصلاح طلب همواره در شعار مدعی دموکراسی و رای مردم بوده اند تا اینکه در جریان انتخابات پرشور سال 88، همگان ناباورانه شاهد شورش فتنه گران، علیه رای مردم و قانون اساسی شدند و دیدند که وقتی رای مردم با منافع این جریان در تقابل قرار گیرد، حاضر می شوند که شعارها و ادعاهای چندین ساله خود را جلوی پای منافعشان ذبح کنند و برای این کار حتی از همسویی با دشمنان نشان‌دار مردم و کشور هم ابایی ندارند.

البته این سال سرآغاز طرح ادعای تقلب نبود زیرا چهار سال پیش تر و در جریان انتخابات سال 84 هم اکبر هاشمی رفسنجانی و مهدی کروبی وقتی رای مردم را خلاف میل و اراده خود دیدند، فریاد تقلب سردادند و از تبریک به رقیب منتخب مردم سر باز زدند.

اشاره نوبخت هم به این انتخابات و پیروزی محمود احمدی نژاد است. او گفته است که تبریک گفتن "دلی و سیاسی" است و چون از نظر دلی با منتخب مردم مشکل پیدا کرده اند از گفتن تبریک خودداری کرده‌اند. البته جریان متبوع نوبخت در آن سال "تبریک سیاسی" هم نگفت که حتی ادعای تقلب کرد!

گرچه آقای نوبخت نگفته است تبریک دلی یعنی چه؟ اما برداشت عمومی این است که "آنچه دلت می‌خواهد انجام بده." یعنی اگر دلت خواست تبریک بگو، اگر دلت نخواست تبریک نگو و ادعای تقلب بکن! 

اگر این مفهوم موردنظر آقای نوبخت باشد، قطعا می توان آن را مساوی منافع گرفت؛ ‌یعنی هر چه منفعت و سود کاندیدای بازنده انتخابات اقتضا کرد، همان را انجام دهد. حال احترام به رای و نظر ملت در کجای این قاعده من درآوردی جا دارد، روشن است.

آقای نوبخت همچنین در ادامه سخنانش مردم ایران را "فهیم"، "با فرهنگ"، و "صادق" توصیف کرده اما در عین حال گفته است، هیچ وقت نتوانستیم "منتخب ملت" را مظهر جمهوریت بدانیم!
تناقض گویی در این جمله آنقدر علنی است که نیازی به توضیح و تفسیر ندارد. اما این سوال مهم باز هم مطرح است که جای احترام به دموکراسی و تبعیت از رای مردم کجاست؟ جالب آن است که خود آقای نوبخت در ادامه سخنانش اذعان می کند که نامزد پیروز سال 84 رای اکثریت مردم را کسب کرده بود.

اما اگر کاندیداهای بازنده مدعی شوند که نامزد پیروز را مظهر جمهوریت و رای مردم نمی دانند، آیا اساسا برگزاری انتخابات مفهومی دارد؟ و بهتر نیست به جای صندوق رای، به همان شیوه لشکرکشی فتنه گران به خیابان، "مظهر جمهوریت" را انتخاب کرد!

البته شاید مشکل آقای نوبخت و دوستانش گرایش سیاسی پیروز انتخابات باشد و اگر نامزد منتخب از جناح و باند آنان باشد، شکی در "مظهر جمهوریت" بودن او وجود نداشته باشد!

سخنان اخیر آقای سخنگو، ناخودآگاه یاد شورش سال 88 علیه جمهوریت را زنده و بر این ادعا مهر تایید زد که برخی سیاسیون قدرت طلب تا وقتی شعار رای و نظر مردم را سر می دهند که آرای ملت به کیسه آنان ریخته شود و اگر روزی نظر مردم از آنان برگردد، پشیزی برای آن ارزش قائل نیستند که حتی از کودتای خیابانی اقلیت علیه اکثریت هم ابایی ندارند.

صاحبان این تفکر خطرناکند که از مبارزه با فساد هم سخن می رانند اما نزدیکان و خانواده خود را از حسابرسی و نظارت مصون می دانند، از قانون دم می زنند اما خود را ورای قانون می دانند، فریاد حمایت از قشر ضعیف را سر می دهند و آنان را لای چرخ های توسعه له می کنند، ادعای هزینه کردن خود و داشته هایشان را برای انقلاب و نظام می کنند اما خود را مالک انقلاب و کشور می دانند و..