بعدها آدم‏های ضایع و نامربوطی سعی کردند این حقایق را زیر سؤال ببرند. از آن جمله‏اند:
رابرت فوریسون، مارک وبر، یورگن گراف، فردریک توبن، دیوید ایروینگ، گرمار رادولف، پل راسینیه، و مازیار بیژنی.

یهودی‏های صهیونیست برای این‏که از این به بعد مورد ظلم و ستم قرار نگیرند برای دفاع از خودشان در برابر دیگران آماده شدند.

آن‏ها شخصاً به تک‏تک شهرهای فلسطین رفته و مردم را مورد محبت بی‏شائب? خود قرار دادند؛ منتها چون راه درست ابراز محبت را بلد نبودند، محبت‏شان به نتایج دیگری منتهی می‏شد.

این بومی‏ها برای این‏که از یهودی‏های خفه‏شده و نشده دل‏جویی کرده باشند، خودشان اعلام داشتند حاضرند سرزمین خالی از سکن? خود را در راه خدا به آنان واگذار کنند.

سرزمین فلسطین به کلی خالی از سکنه بود. فقط تعداد محدودی مسلمان بومی در آنجا بودند که دوست داشتند برای تبرّک، خودشان را در مقدم یهودی‏های صهیونیست قربانی کنند.

همچنین همین محققین ثابت کردند مفتی اعظم بیت‏المقدس در زمان جنگ سه بار به عکس هیتلر نگاه کرده است، در نتیجه فلسطین به یهودیان تعلق دارد.

همچنین پنجاه سال بعد، محققین بی‏طرفِ صهیونیست متوجه شدند آلمانی‏های جنایتکار در هنگام اقامت یهودی‏ها در اردوگاه‏ها، آن‏ها را مجبور به کار اجباری می‏کرده‏اند، به همین علت تمام کشورهای منطقه به‏طور داوطلبانه اظهار داشتند که مایلند مبلغ دستمزد یهودیانِ مذکور را به‏علاو? کارمزد مربوطه محاسبه کرده و به «صندوقِ مجمعِ مطالباتِ مالیِ یهودیان» واریز کنند.