به گزارش دولت بهار به نقل از مشرق، خنده‌دارترین جوک سیاسی سال 2015 را می‌توان ریاست رژیم عربستان سعودی بر کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد دانست؛ رژیمی که اقدامات ضد حقوق بشری و شکنجه‌های فجیعش علیه زندانیان، شهره عام و خاص است و از زیر عبای مفتی‌هایش، القاعده‌ها و داعش‌ها بیرون آمده است. این در حالی است که حتی کشورهای غربی و اروپایی به نقض اساسی‌ترین مبانی حقوق بشر در این کشور اذعان دارند. یکی از ابعاد نقض حقوق بشر از سوی حاکمیت آل سعود بدرفتاری و شکنجه زندانیان در بازداشتگاه‌ها و زندان‌های رژیم صهیونیستی است.

آنچه در این گزارش به آن اشاره می‌شود، نامه‌ای است که دکتر "محسن العواجی" از فعالان اینترنتی مستقل در سال 2000 میلادی (15 سال قبل) در مورد شکنجه های گسترده در زندان های آل سعود خطاب به "نایف بن عبدالعزیز" وزیر کشور وقت عربستان سعودی نوشته شده است. این نامه گرچه مربوط به سالها پیش است، اما می تواند بخشی از جنایات فجیع بازداشتگاه‌های مخوف آل سعود را نشان دهد؛ جنایاتی که طبعاً اکنون با شدت و تنوع بیشتری اعمال می‌شود.
 
العواجی برای نگارش این نامه با بیش از 20 زندانی عربستانی گفت‌وگو کرده است و اظهارات قربانیان شکنجه‌ها را به صورت مستند گزارش داده است. البته وی بعدها توضیح می دهد که امیر نایف با وجود همدردی و ابراز تأسف از این حوادث هیچ اقدام جدی برای  احقاق حقوق قربانیان  و مجازات عاملان این جنایت‌ها  و توقف شکنجه  در بازداشتگاه‌های رژیم سعودی انجام نداد. بخش‌هایی از این گزارش بدین شرح است:
 
یکی از شکنجه‌شدگان توضیح می‌دهد که زندانیان نمی‌توانستند خود را قانع کنند که وزیر کشور سعودی حرف‌های آنها را باور کرده و اقداماتی را برای بازخواست نیروهای امنیتی تحت امر خود انجام دهد. آنها وحشت زیادی از بیان این حقایق داشتند و می‌ترسیدند بیان این مطالب بار دیگر به زندانی‌شدن آنها منجر شود. با این حال، برخی از آنها گزارش‌های خود را از نحوه شکنجه در زندان‌های آل سعود ارائه دادند.
 
العواجی در گزارش خود تأکید می‌کند که عریان کردن کامل و مکرر زندانیان اقدامی عادی در زندان‌های سعودی است، برخی زندانیان تهدید می‌شوند که همسر آنها نیز احضار شده و در معرض شکنجه قرار می گیرد. در برخی موارد دست‌وپای زندانی بسته می‌شود و توسط خودرو کشیده می شوند. در این گزارش آمده که یکی از زندانیان در نتیجه شکنجه دچار صرع شده بود. در برخی موارد زندانیان در اتاقی تاریک قرار گرفته و مجموعه‌ای از افسران امنیتی وی را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند.

همچنین مواردی مشاهده شده که شکنجه گر فرد زندانی را مجبور به ارضای جنسی شکنجه‌گر می‌کند. شکنجه هایی اینچنینی به همراه عریان‌کردن مکرر و کامل زندانیان، نقش زیادی در فروپاشی روحیه و شخصیت آنها داشته و اثرات آن تا مدت‌ها بر جسم و روان زندانیان باقی مانده است.
 
بنابراین گزارش، در موارد زیادی، شکنجه زندانیان با سوزاندن بدن آنها با سیگار مشاهده شده است. تهدید به تجاوز جنسی، از دیگر شکنجه‌هایی است که در زندان‌های رژیم سعودی انجام می شود. آویزان کردن معکوس و برهنه زندانیان برای مدت‌های طولانی و مکرر و ضربه زدن با چوب به بدن زندانیان بویژه پاها و آلت تناسلی آنان، برخی دیگر از این شکنجه‌هاست.
 
البته گروهی از شکنجه‌گران غربی نیز در زندان های سعودی وجود دارند که "جوخه مرگ" خوانده می شوند؛ آنها تحت امر ژنرال‌های آل سعود، وحشیانه‌ترین جنایت‌ها را در زندان‌های این رژیم رقم می زنند تا جایی که زندانیان برای مرگِ آسان، راضی می شوند مسؤولیت هر نوع عملیات تروریستی را هم بر عهده بگیرند.

یکی از زندانیان که با نویسنده این مصاحبه صحبت داشته، کتک خوردن با چوب و سیم های مسی که باعث جدا شدن پوست بدنش شده و خاموش کردن سیگار بر روی بخش های حساس بدن و آویزان کردن از ریش را از شکنجه‌های عادی در زندان خوانده و توضیح داد که در بسیاری از دفعات بازجویی، وی را کاملا لخت می‌کردند و در برخی موارد به وی تعرض جنسی شده است. وی می افزاید که تمامی این شکنجه ها در برابر شکنجه های روحی که در نتیجه ناسزا گویی به خداوند و پیامبر اکرم(ص) مقابل زندانیان انجام می‌شد، ناچیز بود.
 
یکی از زندانیان در گزارش خود می نویسد: یک بار فردی به نام "ب" با لباس غیرنظامی وارد زندان شد و در برابر حدود 7 تا 10 افسر خواست تا فردی به من و یکی دیگر از زندانیان تجاوز کند. وی لباس زندانی دیگر را بالا زد و با لحنی زننده گفت: از این شروع کن. من گریه کردم و گفتم که به هر چیزی که می خواهی اعتراف می‌کنم. خوشبختانه وقتی در حال شکنجه بودم از اخبار روزنامه ها در مورد انفجار ریاض مطلع شده بودم و اطلاع نسبی از آن داشتم، به این ترتیب سناریویی برای خودم ساختم و این انفجار را گردن گرفتم. شکنجه‌های زندانبان‌ها باعث خونریزی داخلی من در برابر افسران شد. خون از دهان من بیرون می‌زد، ولی وقتی یکی از افسران خواست به من کمک کند، "ب" او را دور کرده و توبیخ کرد. حتی وقتی من به زندان منتقل شدم، از آنها خواستم که مرا مداوا کنند، ولی آن‌ها از مداوای من خودداری کند. من بیش از 10 روز بدون غذا باقی ماندم تا جایی که در زندان در نتیجه شکنجه‌ها و گرسنگی و بیماری دست به خودکشی زدم.

فرد دیگری با نام "ف.ق.ق" در رابطه با شکنجه‌های خود می‌گوید: آویزان کردن، شلاق زدن، تهدید به احضار کردن همسر، تهدید به وصل کردن برق، پاشیدن چای و قهوه داغ بر روی بدن و فلک کردن، از جمله شکنجه‌های ساده و رایجی بود که بر روی من انجام شد. آنها حدود 15 نفر بودند که بیش از سه ساعت مستمر مرا کتک می‌زدند. آنها مرا عریان کرده و تهدید می‌کند که اعمال منافی عفت با من انجام می‌دهند. ترس و وحشت من تا جایی بود که حتی خودم را خیس می‌کردم. من آرزوی مرگ داشتم و مرگ را از این زندگی آسان‌تر می‌پنداشتم.
 
یکی دیگر از زندانیان با نام اختصاری "م.ع.ج.ع" در گزارش خود از شکنجه‌های موجود در زندان‌های رژیم سعودی می‌نویسد: "ط .د" بازجوی من، دست‌هایم را از پشت سر بست و من را به روی زمین انداخت و با پاهایش ضربه‌های لگد محکم و دردآور به من می‌زد و می‌گفت: آیا می‌دانی "ماجد عبدالله" چگونه با توپ بازی می‌کند!؟ من همان‌طور با بدن تو بازی خواهم کرد. وی به سمت در می‌رفت و سپس می‌دوید و با تمام قدرت از هر طرفی که می‌خواست به بدن من لگد می‌زد.

او صورت من را زیر پاهایش می‌گذاشت و می‌گفت: مادرت را در اینجا حاضر خواهم کرد و او را کتک خواهم زد. روز بعد، بازجویی دیگری مرا آن‌قدر با چوب کتک زد که چوب شکست. وی در ادامه گفت: مدتی است که به کسی تجاوز نکرده‌ام و الان وقت این کار است.

 

وی می‌افزاید: آنها یک بار دستان مرا با دستبند از در آویزان کردند. آنها با پاهای‌شان بر زنجیرهای من فشار وارد می‌کردند و همزمان با شلاق من را می‌زدند. این رفتار را آنقدر تکرار کردند تا این که دستبند شکست و دستبند دیگری برای من آوردند. این اتفاق سه بار تکرار شد. در نهایت مرا به روی زمین انداختند و تا جایی که می‌توانستند مرا با مشت و لگد کتک زدند.

در این هنگام یکی از آن‌ها گفت:‌ زایشگاه برای آن است که زنان فرزندان خود را به دنیا می‌آورند، اما در اینجا مردان می‌زایند. ترسیدم که بخواهند به من تجاوز کنند؛ به همین علت گفتم: هر چه می خواهید بر زبان می‌آورم. آنها یکی یکی از محل بازجویی خارج شدند و تنها "ع.ص" بازجوی اصلی من باقی ماند. وی می گفت که می‌خواهد عصایش را به بدن من فرو کند. او از من خواست به حالت دوزانو و دولا بنشینم تا این کار را انجام دهد. شکنجه من در آن روز از ساعت هشت صبح تا چهار بعدازظهر ادامه پیدا کرد و تمام این شکنجه‌ها بر این بود که من اعتراف کنم به دنبال خرابکاری در کشور هستم.

به گزارش دولت بهار به نقل از مشرق، ابراهیم موسی، سخنگوی «جنبش اسلامی نیجریه» در گفتگو با علی یحیی خبرنگار نشریه لبنانی الاخبار، نظر قاطع جنبش را برای التزام به «پرچم سفید» در مقابل «خونریزی ارتش»، پس از اتفاقات «شنبه‌ی سیاه» اعلام می‌کند. از نظر ابراهیم موسی؛ مسئولیت آنچه رخ داده با رئیس جمهور نیجریه است، هرچند از دیدگاه وی، نمی‌توان از نقش عربستان سعودی در شعله‌ور کردن اختلافاتی که بین جنبش و حکومت نیجریه وجود داشته چشم پوشید.

با وجود توقع شدت یافتن رفتارهای حکومت در آینده‌ی نزدیک، پیروان رهبر جنبش اسلامی، شیخ ابراهیم الزکزاکی، کماکان خواستار آزادی بی‌قید و شرط او هستند. ترجمه?ی کامل این مصاحبه را (که در روز هفتم دی منتشر شده است) می?خوانیم:

*علی یحیی: آخرین اخباری که از شیخ ابراهیم زکزاکی، رئیس جنبش اسلامی، پس از زخمی شدنش در حملات شنبه‌ی سیاه دارید چیست؟

-ابراهیم موسی (سخنگوی جنبش): شیخ هنوز در بازداشت است و تلاش‌های ما برای ملاقات با او را رد می‌کنند. چهارشنبه‌ی هفته پیش هیئتی از «شورای اعلای ملی در امور اسلامی» با دادستان کل پلیس دیدار کرده و خواستار گفتگو با شیخ شدند، اما درخواست‌شان رد شد. و با وجود اینکه دادستان وعده داده بود که به برخی از اعضای جنبش اسلامی و افرادی از خانواده‌ی زکزاکی اجازه خواهد داد که پس از محقق شدن برخی شروط با شیخ دیدار کنند، این شروط را تعیین نکرد. اینجاست که انسان حس می‌کند مقامات نیجریه‌ای در مورد مسئله‌ی سلامتی رهبران ما شفافیت ندارند و این باعث ناراحتی و نگرانی ماست.

*پیشتر اعلام کرده بودید که تعداد قربانیان از هزار تن فراتر رفته است، آیا عدد جدیدی دارید؟ و آیا درست است که برخی از مجروحان حادثه را به صورت دسته‌جمعی اعدام کرده‌اند؟ یعنی شبیه کاری که در حوادث «روز قدس» سال گذشته مرتکب شده بودند.

-در حال حاضر، سخت است که رقم دقیقی ارائه کنیم چون ارتش، اعضای جنبش را که کشته شده بودند به صورت دسته‌جمعی دفن کرده است. ولی ما در حال حاضر مشغول تهیه فهرستی از مفقودینی هستیم که در روز شنبه‌ی سیاه در زاریا بوده‌اند. ولی با این وجود، ما هنوز بر روی رقم قبلی [یعنی بیش از هزار تن] تأکید می‌کنیم. تا دیروز که حاکم استان تعدادی از افسرانی از مؤسسه‌ی دولتی کاسبودا را برای تخریب مجتمع حسینه فرستاد، تعدادی از پیکرهای برادرانمان را رصد کرده بودیم. کما اینکه برخی از کسانی که از حمله ارتش به منزل شیخ جان سالم به در برده‌اند تعریف می‌کنند که نیروهای ارتش بر روی بدن برخی زخمی‌ها بنزین ریخته و آنها را آتش زده است.

*از نظر شما چه کسی دستور تیراندازی را صادر کرده بود؟ و آیا فکر می‌کنید اوضاع بیش از این بالا بگیرد؟

-مسئول این اتفاقات، رئیس جمهور نیجریه محمد بوهاری است که دستور توقف آن را صادر نکرد و با توجه به نوع تعاملش با این قضیه، انگشت اتهام در موضوع دستور به ارتش برای حمله به سوی او نشانه می‌رود. چون ارتش اگر از طرف دولت حمایت و پشتیبانی نشود، دست به چنین کشتاری نخواهد زد. ما انتظار داریم مسائل بیش از این بالا بگیرد چرا که آنها تصمیم‌شان را برای «محو» جنبش اسلامی به صورت قطعی اتخاذ کرده‌اند و این آخرین فرصت‌شان است.

*در طرف مقابل، تظاهرات‌هایی که فرزند شیخ، محمد زکزاکی، هم بر «مسالمت‌آمیز بودن» آنها تأکید کرده در ولایات شمال نیجریه ادامه دارد؟ آیا در صورت باقی ماندن امور به همین منوال، شما هم گام‌های «بالاتر»ی دارید؟

-بله اعتراضات مستمر است و ادامه خواهد داشت. به همین دلیل ما از دولت می‌‌خواهیم که درخواست‌هایمان را اجرا کند، خصوصا درخواستمان در خصوص آزادی بی‌قید و شرط شیخ زکزاکی.

*تحلیلتان از آنچه رخ داد چیست؟ آیا به نظر شما این اتفاقات تلاشی بود از طرف یک «لابی» پر نفوذ و مورد حمایت برخی طرف‌های خارجی برای ایجاد اختلاف بین شما و رئیس‌جمهور؟ یا اینکه «هشدار»ی بود از طرف کسانی که شما را «منبع خطر» تلقی کرده‌اند. (این تلقی در آنها بعد از آن ایجاد شده که شما سطح درخواست‌هایتان را درباره‌ی تحقیق در مورد مفاسد موجود بالاتر بردید و خواستار پایان بخشیدن نیجریه به سیاست پیروی از محور آمریکایی-اسرائیلی شدید.)

-من معتقدم هر دو آنچه ذکر کردید در هجوم ارتش به جنبش اسلامی نقش مشخصی داشته‌اند. پیش از این حمله، از ماه رمضان به بعد، مشایخ وهابیت (که مورد حمایت عربستان سعودی هستند) شروع کردند به حمله به شیعیان و جنبش اسلامی. اکثر این مشایخ وهابی خواستار آن بودند که حکومت، کار جنبش را یکسره کرده و ما را بکشد. در نتیجه می‌توان گفت که آنها زمینه‌ساز این کشتار بودند. برخی از کسانی که از این کشتار جان سالم به در برده‌اند تأکید می‌کنند که سربازان در حمله می‌گفتند «خدا به خاطر کشتن اینها به ما اجر خواهد داد.» این یعنی اینکه اینها قبل از انجام «عملیات» کاملا از طرف حامیان وهابی‌شان «پُر شده بودند.»

 این را هم نباید فراموش کنیم که دستگاه امنیتی نیجریه، از زمان نظام سابق، تحت سیطره‌ی موساد اسرائیل است و موساد هم به خوبی از میزان حمله‌ی شیخ به آمریکا و اسرائیل آگاهی دارد. کما اینکه برخی گزارش‌های رسیده به ما حاکی از آن است که برخی افراد سفید پوست هم که در جریان «شنبه‌ی سیاه» در صحنه حضور داشتند، نیروهای امنیتی اسرائیلی بوده‌اند.

*روابط‌تان با نیروهای محلی در ولایات و با نیروهای مرکزی در ابوجا چطور است؟ [نظام نیجریه فدرالی است] آیا تماس مستقیمی با رئیس‌جمهور دارید؟

- از زمان تأسیس جنبش اسلامی در چهل سال پیش، ما هیچ وقت توجه ویژه و تکیه‌ای به نظام‌هایی که در پی یکدیگر آمده و رفته‌اند نداشته‌ایم. از نظر ما حکومت فعلی هم شبیه حکومت‌های پیشین آن است و ما هیچ ارتباطی با آن نداریم و هیچ‌گونه تماسی هم با رئیس‌جمهور نداریم.

*نزدیک‌ترین طرف‌های سیاسی و دینی و قومیتی به شما در نیجریه چه کسانی هستند؟ و آیا فرهنگ تاریخی مالکی مذهب نیجریه و رویکرد صوفیانه‌ی آن خواهد توانست جلوی نفوذ وهابیت در کشور را بگیرد؟ [فرهنگ صوفی‌گری در بین اهل سنت، به دلیل محبت اهل‌بیت زمینه‌ی زیاد برای نزدیکی با شیعیان دارد]

-ما با گروه‌های مختلف مذهبی در نیجریه، به استثنای وهابی‌ها و سلفی‌ها، روابط دوستانه‌ای داریم. در مورد ارتباط با صوفی‌ها هم باید بگویم که هم ما در مراسم و برنامه‌های آنها شرکت می‌کنیم و هم آنها در برنامه‌ها و مراسم ما شرکت می‌کنند. همچنین شیخ زکزاکی همیشه برنامه‌‌های خاصی برای هفته‌ی وحدت اسلامی داشت و اعضای جنبش اسلامی، از علمای دیگر گروه‌های اسلامی مختلف دعوت می‌کردند تا در موضوعات اسلامی با یکدیگر بحث و گفتگو کنند. علاوه بر این، جنبش اسلامی روابط خوبی هم با برادران مسیحی ایجاد کرده است. به دیدار یکدیگر می‌رویم و ما تلاش داریم که در هر درگیری‌ای طائفه‌ای از آنان محافظت کنیم. [گفتنی است که نیمی از جمعیت نیجریه را مسیحیان تشکیل می‌دهند].

*میزان تأثیرگذاری حکومت سعودی بر مقامات نیجریه‌ای چقدر است؟ خصوصا پس از استقبال ریاض از پیوستن ابوجا به ائتلاف اسلامی [برای مبارزه با داعش].

-معتقدم این سعودی‌ها بودند که حکومت نیجریه را بر آن داشتند که به رغم فشارهای بین‌المللی برای پایان دادن به کشتار، کاری را که شروع کرده بود تا پایان ادامه دهد. می‌توان این مسئله را در مواضع 19 حاکم ولایت در شمال نیجریه هم دید که ضمن تأیید تجاوزات ارتش، وعده دادند که آنها هم همین تدابیر را در ولایاتشان به کار خواهند گرفت.

*شما با برخی کمیته‌های حقوقی محلی و بین‌المللی برای تحقیق درباره‌ی آنچه رخ داده تماس‌هایی داشته‌اید. آیا موانعی برای محکومیت آنچه رخ داده وجود دارد؟

-حکومت در موضوع کشتار شنبه‌ی سیاه بی‌طرف نیست و به همین دلیل پیش‌بینی می‌کنیم که در مسیر کار هر کمیته‌ی مستقلی که قصد تحقیق درباره‌ی قتل‌های صورت‌گرفته را داشته باشد، مانع ایجاد نماید.

*با توجه به اینکه تا مثلث نیجر-چاد-کامرون [سه کشور همسایه‌ی نیجریه] گسترش پیدا کرده‌اید، حالا آیا خودتان را یک جنبش محلی می‌دانید یا یک جنبش ورامرزی؟ آیا این، مایه‌ی نگرانی در منطقه نمی‌شود؟

-ما خودمان را «تهدید»ی برای هیچ کس نمی‌دانیم. چون ما هیچ کس را مجبور نمی‌کنیم که از راه ما و دیدگاه ما پیروی کند. و اصلا دلیلی برای هیچ نگرانی‌ای در منطقه [از سمت ما] وجود ندارد، حتی با وجود اینکه اثرگذاری ما از مرزهای نیجریه فراتر رفته است.

*جنبش شما در بدو تأسیس از دانشگاه «احمد بیلو» شروع به کار کرد و دانشجویان در رأس آن قرار داشتند. امروز و با گذشت سی سال از گسترش این جنبش، امروز کدام طبقه، نقش ستون فقرات این جنبش مردمی از دیدگاه دینی، مناطقی و قومیتی را ایفا می‌کند؟

-با افزایش گسترش جنبش، مقامات نیجریه به این نتیجه رسیدند که باید جلوی گسترش آن را بگیرند. ولی اعضای جنبش و پیروان شیخ زکزاکی در همه‌ی طبقات اجتماع وجود دارند. حتی برخی تخمین‌ها، از حدود 25 میلیون نفر عضو جنبش اسلامی در منطقه صحبت می‌کند.

-بله، ما تنها گروه مقاومت [در آفریقا] هستیم. و شعله‌ی نبرد همچنان فروزان خواهد ماند. و این قبیل کشتارها، ابدا متوقفمان نخواهد کرد.

*شعارهای شما در مخالفت با سیاست‌های غربی، شعارهای دینی، سیاسی، فرهنگی است. آیا شعارهایتان در همین چارچوب‌های سه‌گانه محدود خواهد ماند؟

-جنبش اسلامی به رهبری شیخ ابراهیم زکزاکی، یک جنبش فراگیر است که تمام چیزهایی که اسلام به آنها اشاره دارد را در برمی‌گیرد. همچنین ما به بسیاری از چارچوب‌ها و امور حیاتی، به خوبی می‌پردازیم.
 

*داوود عمران، دبیر کل «جماعت اسلامی نیجریه»، اعلام کرده که ایران سه هزارنفر از نیروهای شما [در «جنبش اسلامی نیجریه»] را آموزش داده تا برای نبرد به سوریه بروند و در این باره هشدار داده است. چقدر این حرف صحیح است؟

-این حرف صحیح نیست. ما یک جنبش مسلحانه نیستیم. و هیچ کس نمی‌تواند در طول تاریخ چهل ساله‌ی جنبش ما به حتی یک حادثه اشاره کند که در آن ما ضد شخص یا گروهی از سلاح استفاده کرده باشیم.حتی فرمانده ارشد «واحد یک» ارتش نیجریه، بکادونو، به خبرنگاران اعلام کرد که «ما پیش آنها سلاح پیدا نکردیم.» این اتهامات به ما درباره‌ی مسلح‌شدنمان از طرف گروه‌های «وهابی- صهیونیستی» در نیجریه مطرح می‌شود.

*اشاره‌ی سید حسن نصرالله که در سخنرانی‌اش خواستار آزادی دستگیر شدگان شما و تحقیق درباره‌ی این جنایت شد، باعث شد نظرها به سوی قضیه شما جلب شود. دراین باره چه می‌گویید؟

-از این موضوع خوشوقتیم. ما همواره با حزب‌الله در موضوع فلسطین هم‌موضع بوده‌ایم. ما در جنبش اسلامی، اهتمام ایشان را ارج می‌گذاریم.