گروه فرهنگی- رجانیوز: هفته گذشته، دکتر امیرمهرداد خسروی در برنامه «مشق عشق» شبکه آموزش حاضر شد و طی سخنانی صریح، به بررسی وضعیت سبک زندگی امروز خانواده های ایرانی پرداخت و نسبت به آسیب های شبکه های ماهواره ای هشدار داد.

به گزارش رجانیوز، این پژوهشگر مسایل دینی در اظهاراتی بی پرده، نسبت به آسیب های اجتماعی ماهواره و تاثیر مخرب آن بر سرنوشت زندگی خانواده ها اشاره کرد و گفت: «خیال کردیم خوب زندگی کردن یعنی خریدن ماهواره مثل بقیه. لذا یک موقع خانم به همسرش می گوید دیگران ماهواره خریدند، ما هم بخریم. شوهرش نیز در پاسخ می گوید: بله، من خیلی اخبار و برنامه های علمی دوست دارم، حتما بخریم!»

وی ادامه داد: «شب بعد شوهر به منزل می آید و کانال را بر ماهواره تنظیم می کند، چون ماهواره هم که چیز بدی ندارد! برنامه بفرمایید شام است! یک دفعه مرد یک خانم خوش بر و رو و زیبا می می بیند با اندام جذاب و لباس های نیمه عریان و بعد می گوید عجب شامی! خانم هم یک مرد خوش تیپ و تمیز می بیند که شوهرش زمین تا آسمان با او فرق دارد و پیش خودش می گوید عجب کلاهی سرمان رفته! و بدون آنکه دو طرف چیزی بهم بگویند تفاوت رفتار شان نسبت به هم کم کم آغاز می شود. چون زن و شوهر از این به بعد نیاز هم را در تخیل خودشان در دیگران دنبال می کنند.»

وی در ادامه تصریح کرد: «بعد از یک مدت خانم می رود کلاس مشاوره تا مشکلات زندگی اش را مرتفع کند، خبخانم محترم! همان موقعی که گفتی فلانی ماهواره خریده ما هم بخریم؛ نفهمیدی چه سیلابی به زندگی ات انداختی. حالا بعد از 5 سال هم اگر بهشان بگویید نام چند تا کانال علمی خوب را اسم ببرید، نمی تواند چون اصلا دنبال این نبوده.»

خسروی در بخش دیگری از سخنانش گفت: «آقای محترم! اگر چشمت دنبال زن دیگری است، مطمئن باش یک نفر دیگر هم چشمش به دنبال زدن شماست. حالا چه شما بدانید، چه ندانید. این قانون الهی است. این حدیث رسول خداست. طرف می گوید حجاب ندارم چون دلم پاک است! این حرفهای بی منطق را چه کسی در ذهن شما جا کرده؟ مگر میوه بدون پوست سالم می ماند؟ این قانون الهی است! حاال پاک و خوب شما هم یک پوست متناسب با آن می خواهد.»

وی در پایان تاکید کرد: «بیایید منطقی فکر کنیم. همه ی ما یک بار بیشتر زندگی نمی کنیم و می دانیم که در نهایت هم از دنیا می رویم. عقل و قرآن خدا چه می گوید؟ ایا می شود هر طور لباس پوشید؟ وقتی توجه نمی کنیم به حرفهای خدا،  می خواهید فقر و بدبختی و بیماری در زندگی هایمان وارد نشود؟ اگر هم به دین اعتقادی نداریم، پس دیگر در سختی ها به سراغ خدا نرویم! او که وجود ندارد. به اسم روشنفکری بازی، خودمان با دست خودمان زندگی مان را خراب نکنیم. اسلام برای ما زندگی خوب و عاشقانه می خواهد. زندگی های تلخ که آخرش می شود وکیل گرفتن و چه کنم، چه کنم، به خاطر این است که خودمان به دور از دین خدا زندگی کرده ایم.» 

برای دانلود فیلم صحبت های دکتر خسروی اینجا کلیک کنید

 گروه سیاسی – رجانیوز: آیت الله مصباح یزدی با اشاره به تأکیدها و ابراز نگرانی رهبر معظم انقلاب نسبت به مسأله فرهنگ، گفت: اوج اسلام خواهی برخی این است که می گویند دانشجویان و اساتید ما باید با فرهنگ ملی و فرهنگ اسلامی آشنا شوند؛ مگر زمان شاه آشنا نبودند؟

به گزارش رجانیوز به نقل از رسا، آیت الله محمدتقی مصباح یزدی عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان در حسینیه امام خمینی(ره) قم، با استفاده از حدیث قدسی معراج یکی از ویژگی های اهل دنیا را حماقت خواند و در بیان برخی مصدایق آن، اظهار داشت: برخی رقبای سیاسی همدیگر را تخریب می کنند، کارهای خوب یکدیگر را انکار می کنند و تنها کارهای خود را خوب می دانند.

وی افزود: به جای این که با دوستان خود همفکری و همکاری کنند، پنهانی با دشمن رابطه برقرار می کنند تا آنها کمک کنند که در انتخابات پیروز شوند؛ این حماقت نیست؟ بارها دیده ایم که دشمن چگونه این اشخاص را فریب می دهد؛ آنها همیشه به فکر منافع خود هستند و هیچ گاه دلشان به حال ما نسوخته است.

رییس مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) ادامه داد: اهل آخرت نظرشان به خدا است؛ اگر در همه مراحل زندگی سختی بکشند اما خدا راضی باشد، خشنودند؛ حتی اگر همه دشمنان علیه آنها متحد شوند می گویند«حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ».

عده ای معتقدند نباید کاری کنیم که آمریکا و انگلیس از ما ناراحت شوند
نماینده مردم تهران در مجلس خبرگان رهبری با بیان این که اگر اهل دنیا به زبان هم بگویند امیدواریم خدا ما را کمک کند در دل چنین باوری ندارند، گفت: اینها اتکایشان به امکانات مادی خود و در نهایت به دشمن خارجی است؛ به خود می بالند که ما توانستیم از آمریکا استفاده کنیم و خود را عاقل و سیاست مدار می دانند و می گویند یک عده بی سواد می خواهند آمریکا و انگلیس را از دست ما ناراحت کنند که چه شود؟

استاد اخلاق حوزه علمیه قم ابراز داشت: آیا این حماقت نیست که انسان خدا، آخرت، توسل، دعای مردم و شب قدر را فراموش کند و دست به دامن آمریکا شود که شاید بخشی از پول هایی که از ما دزدیدند را برگردانند؟ چرا این همه آیات، روایات و سفارش بزرگان را نادیده می گیرید؟

آیت الله مصباح یزدی با اشاره به داستان جنگ بدر، گفت: خداوند می فرماید در جنگ بدر چیزی نداشتید حتی برخی شمشیری برای دفاع نداشتند در برابر لشکر مجهزی که پول، اسلحه، آذوقه و امکانات فراوان داشتند و تعدادشان 3 برابر بود«نَصَرَکُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ وَ أَنْتُمْ أَذِلَّةٌ فَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ».

امداد غیبی در جنگ 33 روزه لبنان
وی به آیه«إِذْ تَقُولُ لِلْمُؤْمِنِینَ أَ لَنْ یَکْفِیَکُمْ أَنْ یُمِدَّکُمْ رَبُّکُمْ بِثَلاَثَةِ آلاَفٍ مِنَ الْمَلاَئِکَةِ مُنْزَلِینَ»اشاره کرد و بیان داشت: خداوند هزار فرشته برای کمک به مسلمانان نازل فرمود؛ اینها دروغ است؟! سید حسن نصرالله می گفت در جنگ 33 روزه ما شاهد امدادهای غیبی بودیم.

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم ادامه داد: در همین دوران چند جوان و طلبه فداکار برای دین قیام می کنند و خدا این گونه آنها را یاری می کند؛ آنها در برابر قدرتمندترین لشکریان منطقه با دست خالی پیروز شدند، ارتش رژیم غاصب صهیونیستی پیش تر توانسته بود به تنهایی در 6 روز چندین کشور عربی را شکست دهد؛ اگر کسی این امدادها را نادیده بگیرد می گوید ما نمی توانیم در مقابل اسرائیل مقاومت کنیم.

رییس مؤسسه امام خمینی(ره) با بیان آیه«أَ فَلَمْ یَهْدِ لَهُمْ کَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ» گفت: فرعون ها چه شدند؟ او که می گفت انا ربکم الاعلی و مردم در مقابلش به خاک می افتادند کجا رفت؟ به وعده های بی ارزش دلخوش کرده اید، به این که پول هایمان را از آمریکا پس می گیریم، عجب هنری؟!

اوج اسلام خواهی برخی فراهم کردن شرایط برای آشنایی اساتید و دانشجویان با فرهنگ ملی و اسلامی است
نماینده مردم تهران در مجلس خبرگان رهبری به تأکیدها و ابراز نگرانی رهبر معظم انقلاب نسبت به مسأله فرهنگ اشاره کرد و گفت: اوج اسلام خواهی برخی این است که می گویند دانشجویان و اساتید ما باید با فرهنگ ملی و فرهنگ اسلامی آشنا شوند؛ مگر زمان شاه آشنا نبودند؟ اسرائیل و آمریکا مراکز تحقیقاتی و شیعه شناسی دارند که از برخی طلبه های ما نسبت به تشیع آشناترند.

استاد اخلاق حوزه علمیه قم به بحث صدور انقلاب اسلامی اشاره و تصریح کرد: ما ادعا می کردیم کاری خواهیم کرد که به زودی مردم دنیا بخواهند که فرهنگ اسلام را در کشورهای خود پیاده کنند حالا کارمان به جایی رسیده که می گوییم استادیار ما با فرهنگ اسلام آشنا شود؛ خدا ما را از این حماقت نجات دهد.

آیت الله مصباح یزدی یکی از اوصاف اهل آخرت را که در حدیث قدسی آمده است کم بودن حماقت آنها برشمرد و گفت: اهل دنیا خودشان را بسیار عاقل و اهل کیاست می دانند اما در نظر اهل معرفت آنها احمق اند؛ در مقابل ممکن است برخی از افراد اهل آخرت خطاهایی داشته باشند اما نسبت به اهل دنیا حماقت شان کمتر است.

وی در توضیح مفهوم حماقت، اظهار داشت: در مقام عمل اگر کاری از روی نادانی صورت بگیرد می گویند احمقانه است و اگر رفتاری از روی علم باشد می گویند عالمانه است؛ حتی ممکن است فرد خیال کند که خدمت می کند، به همین دلیل در روایت داریم با افراد احمق نگردید.

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با بیان این که بسیاری از علوم، اکتشافات و مسائل پزشکی به وسیله اهل دنیا کشف و در اختیار دیگران قرار می گیرد، گفت: انسان با خود می گوید این که حماقت نیست، در مقابل برخی از افراد اهل آخرت هستند که تظاهر به تقدس می کنند اما نمی دانند در هر زمان و مقطعی باید چه کار کنند، این هم حماقت است؛ بنابراین در هر دو طایفه انسان عاقل و احمق پیدا می شود.

رییس مؤسسه امام خمینی(ره) در پاسخ به این شبهه، بیان داشت: بسیاری از ما کم و بیش اهل دنیا هستیم بنابراین نگاه مان با خداوند در تعیین حماقت تفاوت دارد؛ همه ما می دانیم که به صورت فطری انسان به دنبال لذت بیشتر و طولانی تر است؛ برخی حاضرند به اندازه تمام درآمد عمر خود پول خرج کنند تا یک سال بیشتر زندگی کنند بسیاری هم دوست دارند هزار سال عمر کنند«یَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ یُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ».

نماینده مردم تهران در مجلس خبرگان رهبری با اشاره به این که اهل دنیا خوشی دنیا را بر لذت بی نهایت آخرت ترجیح می دهند، گفت: انسان اگر عقل داشته باشد لذت طولانی و بی نهایت را انتخاب می کند اما برخی زندگی دنیا را به آخرت ترجیح می دهند«الَّذِینَ یَسْتَحِبُّونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا عَلَى الْآخِرَةِ».

استاد اخلاق حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: برای زندگی دنیا چقدر پول به بیمه می دهیم تا اگر زمانی حادثه ای رخ داد ما را حمایت کند اما با این که بیش از ثلث قرآن در مورد آخرت است کاری برای آن انجام نمی دهیم؛ خداوند می فرماید«وَ الْآخِرَةُ خَیْرٌ وَ أَبْقَى»آخرت هم بهتر و هم پایدارتر است.

باور نکردن تحقق وعده های الهی حماقت است
آیت الله مصباح یزدی یکی از نشانه های حماقت را باورنکردن تحقق وعده های الهی با وجود تجربه های عینی در این زمینه دانست و گفت: خدا و انبیای الهی فرمودند که اگر برای رضای خدا کاری انجام دهیم، امدادهای غیبی شامل حال ما خواهد شد؛ ما در جنگ تحمیلی 8 ساله به اندازه 8 هزار سال تجربه در این زمینه آموختیم.

وی افزود: رزمندگان اسلام هر روز کمک های الهی و تحقق وعده خداوند را می دیدند و خودشان هم باورشان نمی شد که بدون هیچ امکانات و آموزش درست و حسابی بتوانند این گونه بر دشمن پیروز شوند؛ جنگ که تمام شد عده ای انگار نه انگار، فراموش کردند که خدایی هم وجود دارد.

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با بیان این که خداوند سنت هایی دارد که برای زندگی بهتر در دنیا قرار داده است گفت: خداوند می فرماید اگر از این سنت ها استفاده کنید در زندگی دنیا نیز موفق تر خواهید بود؛ یکی از این سنت ها شکر است«لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ»اما اهل دنیا آن را فراموش می کنند و به کمترین مشکلی که بر می خورند دائم غر می زنند.

رییس مؤسسه امام خمینی(ره) استغفار را یکی دیگر از سنت های الهی برشمرد و با اشاره به آیه«وَ یَا قَوْمِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ یُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَیْکُمْ مِدْرَاراً وَ یَزِدْکُمْ قُوَّةً إِلَى قُوَّتِکُمْ وَ لاَ تَتَوَلَّوْا مُجْرِمِینَ»بیان داشت: اگر استغفار کنید خداوند رحمت خود را فراوان بر شما می بارد، بر نیروهایتان می افزاید.

استاد اخلاق حوزه علمیه قم افزود: اگر اهل استغفار و توبه باشید خدا شما را به خشکسالی و قحطی مبتلا نمی‎کند؛ حالا اگر باران نبارد می گویند برویم ابر مصنوعی درست کنیم چند برابر باران هزینه می کنند اما حاضر نیستند بروند نماز استسقاء بخوانند و توبه کنند، این حماقت نیست؟

گروه معارف رجانیوز: در میان سکوت مجامع بین المللی و کشورهای مدعی حقوق بشر و همچنین کشورهای عربی کشتار هولناک مردم مظلوم فلسطین توسط رژیم صهیونیستی هر روز رنگ تازه‏ ای به خود می گیرد.

رژیم اشغالگر قدس، درنده خویی را به نهایت درجه خود رسانده و با کشتار بیرحمانه مردم مظلوم غزه فلسطین، در حال انجام یک نسل کشی بزرگ است.

حضرت آیت الله العظمی بهجت آن موقع که در قید حیات بودند بارها و بارها از لزوم دعا و تضرع به پیشگاه حضرت باری تعالی برای حل مشکلات مسلمانان و مظلومان عالم علی الخصوص مردم مظلوم فلسطین گفتند و از بی تفاوتی نسبت به احوال آنان شکوه کردند.  

در ادامه فرازهایی از سخنان انذارگونه این عالم سفرکرده درباره لزوم دعا، تضرع و گریه جهت حل مشکلات مسلمانان و مظلومان دیگر بلاد می آید:

***

1) چه قدر رحمت خداوند شامل حال کسانی است که بی تفاوت نباشند و برای رفع این همه ابتلائات و بلاهایی که مسلمانان و بر اهل ایمان وارد می شود، گریه و تضرع و ابتهال کنند! (در محضر بهجت:1/187)

***

2) آیا درست است که ما راحت بنشینیم و نظاره‌گر باشیم و برادران و خواهران ایمانی ما در دست ظالمان گرفتار باشند؟! ... آیا مى‌شود رییس و مولاى ما حضرت ولى عصر عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف محزون باشد، و ما خوشحال باشیم؟!» (در محضر بهجت، ج2،شماره267.)

 ***

3) وقتى بلایى ـ مانند وبا ـ در نجف پیدا مى‏شد، حتّى در بازارها هم گاهى مجالس روضه ‏خوانى و توسل برقرار مى شد، ولى ما مثل آدم‏هاى مأیوس و ناامید، گویا نمى‏ خواهیم از این درِ رحمت داخل شویم و براى رفع بلا و گرفتارى‏ها به حضرات معصومین ـ علیهم‏ السّلام ـ متوسّل شویم!  آیا امروز براى رفع بلاها غیر از تضرّعات و دعاى صادق همراه با توبه و توسل، راه دیگرى داریم؟! مسلمان‏ها و برادران و خواهران ما در زیر آتش دشمن در چه حالى هستند، و ما در چه حال؟! آیا روا است که چنین بى‏ تفاوت و غیر مضطرب باشیم؟! (سایت آیت الله بهجت: اینجا)

***

4) آیا اوضاع این‌ها نشان نمی‌دهد که بهایم‌اند؟! وگرنه انسان چنین کاری می‌کند؟ بنابراین، ما نباید تابع آن‌ها باشیم و نباید بر اساس خواسته‌ی آن‌ها عمل کنیم، و نباید آن‌ها را دوست داشته باشیم و نباید با آن‌ها هم‌پیمان شویم. مگر همین آمریکا نبود که با داخله‌ی خود جنگید؟! ولی ما در مدح و ثنای این‌ها زیارت‌نامه درست می‌کنیم که به کره‌ی ماه رفته، فرشته‌اند و ....

امروز هر کس نماز بخواند و برای رفع ابتلائات مسلمان‌ها بعد از نماز دعا نکند، معلوم می‌شود برای رفاه حال دنیای خود هم قاصر بلکه مقصر است، در امر آخرت که هیچ!

«من أصبَحَ و لم‌یهتمَّ بأمورِ المسلمینَ فلَیسَ بمسلمٍ.» هر کس صبح کند و به امور مسلمانان اهتمام نورزد، مسلمان نیست.

از خدا بخواهیم که هر فرد مسلمان و هر کس که به حکم مسلمان است و یا از اعقاب او شخص مسلمان پیدا می‌شود، از بلاها و گرفتاری‌ها در امان باشد! [در محضر بهجت/ج2/کلام1668]

***

5) عاجزترین مردم کسى است که از دعا کردن عاجز باشد! («أَعْجَزُ النّاسِ، مَنْ عَجَزَ عَنِ الدُّعاءِ.») و مؤفّق کسى است که دعایش با شرایط، یعنى به شرط توبه و صادقانه و حقیقى و مستمرّ باشد، و در صورت تأخیر در اجابت نا امید نشود و دست از دعا و تضرّع و التماس برندارد و مأیوس نشود، زیرا یأس از رحمت خدا و استجابت، از بلایى که براى برطرف شدن دعا مى کند، بدتر است. از آیه ى شریفه: «فَلَوْلاَآ إِذْ جَآءَهُم بَأْسُنَا تَضَرَّعُواْ وَلَـکِن قَسَتْ قُلُوبُهُمْ؛ پس اى کاش که وقتى بلا و سختى ما به آنان مى رسید، تضرّع مى کردند؛ لیکن دل هاى آنان سخت گردیده است.» استفاده مى شود که در مقابل تضرّع، قساوت قلب است!

البته تضرع و دعا، نه آن وقت که خانه ى ما را خراب مى کنند، بلکه الآن هم که خانه هاى برادران و خواهران دینى ما را خراب مى کنند، باید دعا کنیم؛ زیرا خانه ى برادران دینى مثل خانه ى خود ما است. خدا کند که به دواى درد خود در این مواقع مُلْهَم شویم. (سایت آیت الله بهجت: اینجا)

هانیه حاجی نوروزی: میثم مطیعی مداح جوان اهل بیت در خصوص آیت الله مجتبی تهرانی می گفت: "یکی از شاه کلیدهای تربیتی حاج آقا این بود "چیزی را که عمل نمی‌کرد دیگران را به آن توصیه نمی‌کرد"

«هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ ضَیْفِ إِبْرَاهِیمَ الْمُکْرَمِینَ، إِذْ دَخَلُوا عَلَیْهِ فَقَالُوا سَلَامًا قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُّنکَرُونَ، فَرَاغَ إِلَى أَهْلِهِ فَجَاء بِعِجْلٍ سَمِینٍ، فَقَرَّبَهُ إِلَیْهِمْ قَالَ أَلَا تَأْکُلُونَ»
آیا داستان میهمانان گرامی ابراهیم به تو رسیده است؟ آن‌گاه که بر او وارد شدند و سلام گفتند، ابراهیم در پاسخ گفت: سلام، شما را نمی‌شناسم، پس پنهانی به سراغ خانواده خود رفت و گوساله فربه (و بریان شده‌ای) را آورد، پس غذا را نزدیک مهمانان گذارد (ولی با تعجب دید دست به سوی غذا نمی‌برند)، گفت: چرا نمی‌خورید؟ (ذاریات، 24-27)
از این آیات و آیات پس از آن، برخی آداب مهمانی به دست می‌آید که به آن اشاره می‌کنیم:
1. مهمان، محترم است. « ضَیْفِ... الْمُکْرَمِینَ»
2. مهمان، وقتی وارد شد، سلام کند. «قَالُوا سَلَامًا»
3. جواب سلام او لازم است. «قَالَ سَلَامٌ»
4. صاحب خانه دور از چشم مهمان به سراغ تهیه غذا برود. «فَرَاغَ»
5. غذا را در خانه تهیه کنیم. «إِلَى أَهْلِهِ»
6. پذیرایی سریع باشد. «فَجَاء» (حرف «فاء» نشانه سرعت و زمانی کوتاه است)
7. بهترین غذاها فراهم شود. «عِجْلٍ سَمِینٍ»
8. مهمان را نزد سفره نبریم، بلکه سفره را نزد مهمان بیاندازیم. «فَقَرَّبَهُ إِلَیْهِمْ»
9. از مهمان نپرسیم که غذا خورده‌ای یا نه. «فَرَاغَ إِلَى أَهْلِهِ فَجَاء» (حضرت ابراهیم بدون پرسش از مهمان، به سراغ خانواده و تهیه غذا رفت)
آرزوها باید در چارچوب امکانات، استعدادها، شرایط و ظرفیت باشد وگرنه سر از موهومات در می‌آورد، امام علی(علیه السلام) فرمودند: بیشترین ترس من بر شما، از هواپرستی و آرزوهای طولانی است
11. غذا در دسترس مهمان باشد. «فَقَرَّبَهُ إِلَیْهِمْ»
12. مهمان غذا را بپذیرد و میل کند که صاحب خانه دغدغه نداشته باشد. «لَا تَأْکُلُونَ»
13. اول پذیرایی، بعد گفتگو. « فَجَاء بِعِجْلٍ سَمِینٍ...» بعد پرسیدند: «فَمَا خَطْبُکُمْ أَیُّهَا الْمُرْسَلُونَ»
14. اگر مهمان خبر تلخ و شیرینی دارد، اول خبر شیرین و سپس تلخ را عنوان کند. «بَشَّرُوهُ... أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمٍ مُّجْرِمِینَ » (ابتدا بشارت فرزند سپس نزول عذاب بر مجرمان)
آرزو در آیات و روایات
«أَمْ لِلْإِنسَانِ مَا تَمَنَّى، فَلِلَّهِ الْآخِرَةُ وَالْأُولَى، وَکَم مِّن مَّلَکٍ فِی السَّمَاوَاتِ لَا تُغْنِی شَفَاعَتُهُمْ شَیْئًا إِلَّا مِن بَعْدِ أَن یَأْذَنَ اللَّهُ لِمَن یَشَاءُ وَیَرْضَى»
آیا می‌پندارید که انسان به هر چه آرزو دارد می‌رسد؟ پس آخرت و دنیا برای خداوند است و چه بسا فرشتگانی که در آسمان‌ها هستند (ولی) شفاعت آنان سودی ندارد، مگر بعد از آن که خداوند برای هر که بخواهد و رضایت دهد، اجازه شفاعت دهد. (نجم، 24-26)
ارزش آرزو
آرزو عامل و انگیزه حرکت و رشد است. رسول اکرم(صلی الله علیه وآله) فرمودند: «لَوْلَا الْأَمَلُ مَا رَضَعَتْ وَالِدَةٌ وَلَدَهَا وَلَا غَرَسَ غَارِسٌ شَجَرا»، اگر آرزو نبود، نه مادری کودک خود را شیر می‌داد و نه کشاورزی درختی را می‌کاشت.
حضرت عیسی (علیه السلام) پیرمردی را دید که بیل در دست دارد و زمین را شخم می‌زند، گفت: خدایا، آرزو را از این مرد بگیر، دید پیرمرد بیل را کنار گذاشت و خوابید. پس از مدتی، حضرت عیسی از خدا خواست که آرزو به او برگردد، مشاهده کرد که پیرمرد بلند شد و شروع به کار کرد.
از مهمان نپرسیم که غذا خورده‌ای یا نه. «فَرَاغَ إِلَى أَهْلِهِ فَجَاء» حضرت ابراهیم بدون پرسش از مهمان، به سراغ خانواده و تهیه غذا رفت
مهار کردن آرزو
آرزوها باید در چارچوب امکانات، استعدادها، شرایط و ظرفیت باشد وگرنه سر از موهومات در می‌آورد، امام علی(علیه السلام) فرمودند: «بیشترین ترس من بر شما، از هواپرستی و آرزوهای طولانی است.»
آرزوهای منفی
در قرآن از بعضی آرزوها انتقاد و نهی شده است. نظیر کسانی که آرزو داشتند، ثروت قارون را داشته باشند و می‌گفتند: «یَا لَیْتَ لَنَا مِثْلَ مَا أُوتِیَ قَارُونُ» یا آرزو دارند مورد ستایش نابجا قرار گیرند. «یُحِبُّونَ أَنْ یُحْمَدُوا بِما لَمْ یَفْعَلُوا» یا آرزو دارند بر دیگران برتری داشته باشند. «تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لَا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ»، بارها خداوند با جملات: ‌«لا تُعْجِبْکَ أَمْوالُهُمْ»‌و «َلَا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ» م?منان را از نگاه‌های آرزومندانه به سرمایه‌داران و مرفهان باز داشته است. 
آرزوهایی که به آن نمی‌رسند
در قیامت بارها مجرمان «یا لَیتَنی» (ای کاش) می‌گویند؛ ولی چه سود:
«یا لَیتَنی کُنت تُراباً» ، ای کاش خاک بودم! (خاک، یک دانه می‌گیرد و یک خوشه می‌دهد. خاک، فاضلاب می‌گیرد و آب زلال می‌دهد؛ ولی بعضی انسان‌ها جز فساد کاری نمی‌کنند)
«یَا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلا»، ای کاش با پیامبر یک راهی را انتخاب کرده بودم.
«یَا لَیْتَنِی لَمْ أُوتَ کِتَابِیَهْ»، ای کاش نامه عمل به دستم نمی‌رسید.
«یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی»، ‌ای کاش برای روز حیاتم که امروز است، چیزی از پیش فرستاده بودم.
«یَا لَیْتَنَا نُرَدُّ وَلاَ نُکَذِّبَ»، ای کاش ما به دنیا بازگردانده شده و دیگر تکذیب نمی‌کردیم.

عصر دومین روز تعطیلات است ، شما به همراه خانواده تان مقابل تلویزیون  نشسته اید و برنامه های طنز آن را  تماشا می کنید، ناگهان صدای زنگ همه را می ‌پراند. با عجله به سمت آیفون می روید و تصویر عروس و پسرعمه تان را می بینید، با اکراه تمام جواب می دهید و تعارف شان می کنید داخل منزل شوند. یاد نوروز سال گذشته می افتید که آرمان، چگونه در 45 دقیقه، خانه تان را کن فیکون کرد و...

سال پیش، کودک 4 ساله پسرعمه تان، از زمان ورود به خانه شما ،که از تمیزی برق می‌زند و بوی عید می داد، آرام ننشست و هر آنچه را که فکرش کنید انجام داد.به هنگام پذیرایی، زیر دست و پای شما وول می‌خورد و مدام صندلی خود را برای نشستن تغییر می داد، میوه های بی زبان را یکی یکی گاز می زد و به گوشه و کنار می انداخت ؛ تا به خودتان بیائید ناگه یک مشت شکلات برمی داشت و پس از به نیش کشیدن، با  مابقی آن در و دیوار را رنگ آمیزی می کرد و دست‌های کثیف خود را بر روی  مبلمان سفید و براقتان می کشید و آخر سر هم با شکستن ظرف میوه، خانه تان را ترک کرد.

حالا امسال خدا خدا می کنید پسر عمه تان، وروجکش را به همراه نیاورده باشد و گرنه باید فاتحه تمیز کاری های چند روز پیشتان را بیش از پیش بخوانید.

شاید شما هم در اقوام خود، چنین کودکی را سراغ داشته باشید که با ورود اولبه خانه، تن تان به لرزه درآید و احساس کنید خانه تان هر آن، ممکن است با تمام اسباب و اثاثیه اش، توسط این زلزله چند صد ریشتری فرو بریزد. حیرت تان می شود،

وقتی می بینید مادر کودک از خرابکاری‌های فرزندش لذت می برد و می‌خندد و قربان صدقه‌اش می رود، لاجرم از تعجب  انگشت بر دهان تان  می گیرید و می گوئید:

هر چه باشد، دوره، دوره فرزند سالاری است، نباید به کودک امر و نهی کرد، او باید آزاد گذاشته شود و گر نه در آینده ای نه چندان دور، عقده ای می شود و هزاران درد بی درمان می گیرد.

بی تردید شیطنت های بی پایان کودک بی ادب از یک سو، بی‌خیالی والدینش  از سوی دیگر بسیار کلافه تان می کند لاجرم ، صبر از وجودتان رخت بر می بندد و بیقرار و دل آشوب می شوید.

اما مجبورید خودتان را بی خیال شوید و همگام با عقیده ی مهمان ، اجازه دهید کودک او رشد یابد و مسیر تحول و تکاملش را طی کند.

همه مثل شما فکر نمی‌کنند

به جرات می توان گفت: والدین این کودکان، هیچ وقت به این موضوع نیندیشیده اند که دلیلی ندارد که هر کاری که  کودکشان  انجام می‌دهد و باعث شادی و لذت آنان می شود، مورد پسند و خوشایند میزبان نیز باشد!

چه بسا کارهای کودک، برای شما خوشایند و دلنشین است اما برای دیگری تعبیری متفاوت دارد. همه مثل شما فکر نمی‌کنند!

احتمالا، بابت این رفتار کودک دلبندتان، متهم به حساب می آئید و در بین دوستان و آشنایان ، نه تنها به عنوان فردی بی ملاحضه و خودخواه شناخته می شوید، بلکه ممکن است حکایت شما و کودکتان  نقل و نبات هر محفلی شده و شهره ی خاص و عام و مایه ی عبرت دیگران شوید.

کوتاهی و قصور در تربیت

برخی از والدین ممکن است در قبال شیطنت های  بی شمار کودک  و بی خیالی خود، دست به توجیه بزنند و هزاران دلیل ناپذیرفتنی را اظهار نمایند.

به برخی از این گفته ها  توجه کنید: از پس این بچه بر نمی آئیم خودمان هم اسیر شدیم،  این کارها را از پسر خاله اش یاد می گیرد و گرنه من و باباش مخالفیم، آخه روان شناسان می گویند: ممانعت زیاد والدین، باعث می شود کودک سرخورده شود و آینده ی خوبی نداشته باشد، فرزند سالاری همین که می بینید ما که بچه بودیم جرات این کارها را نداشتیم و...

این جور کارها به صرف این که کودک شما، بچه است و شیطنت، خاص این دوران اوست هرگز درست نیست، اندیشه  فرزندسالاری و تربیت بی قید و شرط هم هرگز پسندیده نیست، احساس استیصال و درماندگی شما نیز دردی را دعوا نمی کند، تقلید و همانندسازی او  از کودکان دیگر، تنها بهانه ای بیش نیست و...

متاسفانه باید بگوئیم: این گونه رفتارهای زننده و بی ادبانه کودک، با هیچ عبارت و اصطلاحی قابل توجیه نیست جز کوتاهی و قصور والدین در تربیت.

شما به عنوان یک والد مهربان، اما قاطع باید بدانید که در هیچ یک از کتاب های اصول تربیتی و روان شناسی کودک، مطلبی را نخواهید یافت که در جهت تائید و صحت و سقم این شیوه ی تربیتی سهل گیرانه باشد. در اصول بنیادین و برتر تربیتی ، این رفتارها نه تنها  تائید نمی شوند بلکه بسیار مذموم و نکوهیده تلقی شده و از موانع اصلی رشد بهینه و سالم یک کودک به شمار می آیند.

آداب مهمانی، هم یکی از آن مولفه های مهم تربیتی است که بایستی والدین بدان، توجه خاص مبذول بدارند.

رفت و آمد، دیدو بازدید، احترام گذاشتن، احترام دیدن و چگونگی رفتار و برخورد در مراسم ها با بزرگترها از مواردی هستند که باید به کودکان آموزش داده شوند.

روان شناسان توصیه می کنند آداب مهمانی را از همان اوان کودکی، باید به کودک خود و در عمل بیاموزید. زیرا ذهن کودک شکل اجتماعی  خاصی نداشته و تنها والدین کودک هستند که می توانند با الگوهای رفتاری شان، شیوه های صحیح برخورد را به آنان یاد دهند.

ایام نوروز تمرین بسیار مناسبی برای کودکان است تا اصول ارتباطی صحیح را ،از  چگونگی احترام گرفته تا برخورد و رفتارمناسب ، یاد بگیرند.

برای موفقیت بیشتر درآموزش، می توانید از تدابیر ذیل ، استفاده کنید:

** تعطیلات، زمانی مناسب برای ارتباط کودک شما با هم سن و سالانش می باشد. بهتر است  بر طبق برنامه ی از پیش تعیین شده ای، دوستان او را به خانه دعوت کنید و از آنها بخواهید درباره ی مهمان و آداب رفت و آمد آن صحبت کنند و نقطه نظرات و خاطرات خود را برای همه تعریف کنند.

نکته: سعی کنید به گونه ای ناملموس ، مدیریت این مهمانی کودکانه را  خود بدست گیرید و در حین  مهمان داری ، خود را  نیز ملزم به  رعایت اصول مهمان داری کنید و هر از چند گاهی با سوالاتی داستان وار، ذهن کودکان را به تفکر وا دارید.

مثلا بگوئید: بچه ای خونه ی مادر بزرگش رفته بود ، مدام میوه ها را بر می داشت و گاز می زد و ...، داستان خود را به یک سوال ختم کنید: به نظر شما  کار این بچه در مهمانی خوب بود؟ نظر بچه ها را بپرسید و راه کار درست را بیابید.

نکته: البته، می توانید  از این ترفند به تنهایی و بدون حضور کودکان دیگر هم  استفاده کنید، اما به خاطر تاثیر گذاری بیشتر و آشنا شدن کودک با رسم و رسومات خانواده های دیگر، چنین توصیه می شود.

** آداب مهمانی را می توانید با مهمان بازی به او یاد دهید. یک بار شما مهمان خانه ی فرضی او شوید و بار دیگر او مهمان خانه ی شما. هر بار نقش دو کودک (یک بار نقش کودک بی ادب، بار دیگر نقش کودک با ادب)را بازی کنید و هر بار از آدم های خیالی که نقش عمو، خاله، دایی، عمه و... را بازی می کنند نظر خواهی کنید و نظر شان را راجع به هر دو کودک بپرسید.

** از برنامه های آموزشی در قالب داستان، طنز،نقاشی، فیلم ،موزیک و... که مضمونی در این زمینه (مهمانی)دارند و امروزه به وفور در بازار کتاب یافت می شوند، استفاده کنید.

 ** پیش از رفتن به مهمانی، توصیه های لازم را داشته باشید و در حین دیدارهای خود نیز کودک را تحت نظر بگیرید، به گونه ای که او بداند شش دانگ حواس شما جمع اوست . کودکان گاهی از غفلت شما سوء استفاده می کنند و انجام می دهند  کاری را که نباید بکنند.

** اگر در جلسات مهمانی، خطایی از او سر زد چشم پوشی نکنید. در اولین بارها، با حرکات ریتمیک چهره خود، او را به آرامش دعوت کنید، اگر پاسخ لازمه را نگرفتید با کلام او را هدایت کنید، در صورت ادامه ی شیطنت کودک، بلند شوید دست او را بگیرید با کلامی که نشان از خشم شماست او را کنار خود بنشانید؛ و در نهایت اگر نشد، با عذر خواهی از میزبان مهمانی را ترک کنید. پس از خارج شدن از منزل میزبان، علت ترک زود به هنگام خود را توضیح دهید و حتی اگر لازم شد به تنبیه فیزیکی متوسل شوید و با زدن پشت دست او، او را متوجه خطایش کنید.

از یک سو، موکول کردن تادیب به زمان دیگر، نه تنها از ارزش لحظه ای و به موقع آن می کاهد بلکه باعث می شود کودک نداند بابت کدام رفتار تنبیه شده است، زیرا ذهن سیال  کودک ، باعث می شود او سریعا همه چیز را از یاد ببرد و یا توجه اش به چیز دیگری معطوف شود.لذا زمان مناسب  تنبیه،  همان هنگام وقوع رفتار است.

از سوی دیگر،فراموش کاری شما باعث می شود کودک در دفعات بعدی، روی حرف ها و توصیه های جدی شما هیچ حسابی باز نکند و تنها تهدیدی بیش قلمدادش نکند که عاقبت ترسناکی هم ندارد و ...، لاجرم دوباره کار خود را از سر گیرد و به قول معروف همان آش و همان کاسه شود.

** در ادامه نکته فوق ، لازم است به این مهم هم اشاره نمائیم کهاگر کودک نهایت تلاش خود را در بکار گیری آداب مهمانی به کاربست و حتی اگر در مواردی چند موفق هم نبود، تشویق او حتمی است. در همان جلسه مهمانی و یا پس از ترک خانه ی میزبان بلافاصله از او تشکر کنید و  به او بگوئید: از این که مایه ی مباهات شماست به خود می بالید. اگر قصور و کوتاهی هم داشت پس از بیان تشکر خود، آنها را به او گوشزد کنید و بگوئید در مهمانی بعدی دوست دارید آنها را هم مشاهده نکنید.